takie różne

Gość

Bo gdy czuję ból piszę wiersze...
długopis w dłoni a przede mną biała kartka...
serce otwiera się, pęka na pół i wylewa jak z wulkanu lawa...
zapełniam biały świstek swym bólem w postaci słów...
długopis się zatrzymuje i nie chce pisać już...
nie chcę czuć bólu choć już jest za późno,
wszystko zostało z góry przesądzone...
nie chcesz mnie już, czujesz się bogiem!!!
Skrzydła me połamał wiatr żalu, smutku i tęsknoty...
choćbym chciała wyleczyć je nie mam jak- już za późno na jakiekolwiek wzloty...

Gość

Ciągniesz, przywołujesz,
krzyczysz, że
brak
wypełnisz.

Wystarczy skłonić się
ku Tobie
sięgnąć.

By przepaść
zaginąć.

Każdy by chciał.
I ja.

Lecz za plecami nóż
wątpliwośc skrywasz.

Nóż niepewnością ostry.
Nóż krzywdą szorstki.
Nóż bólu nieobcy.
Nóż kata znajomy.

Chodź.
A gdy trzeba będzie
Wbij!
A teraz- żyj!

Nóż wbity w nadzieję
Nóż tnący życzenie
Nóż wrogi szaleje.
Nóż w złudzenie.

To już?

smutna_mysza

nicość · Gość

Opowiem Ci o świecie, którego nie znasz.
Pełnym westchnień zmarłych i marzeń samobójców.
Opowiem Ci o krzyku, który budzi moja dusze
I słowach modlitwy szeptanych nocą.
Lecz nie pytaj mnie do kogo sie modle.
Jestem dzieckiem ciszy.
Jutro zacznę umierać.
Ale dziś...
Spalmy jeszcze ten kawałek piekła....

Gość

sam na sam z samotnością
ze zgrozą gdy nie ma świata
z zapomnieniem gdy sami
rzucamy się na pastwę losu
sam na sam z uśmiechem
gdy wpychamy go do szuflady
gdy na jego wspomnienie oblewamy się szkarłatem
i gubimy ręce w ucieczce
sam na sam z radością
gdy okrywamy kocem myśli
gdy dyskretnie opuszczamy siebie
w poszukiwaniu nieświadomości

Gość

Błoga cisza i spokój
A za mną tli się ogień
Ogień się wypala
moja miłość go wznieca

Widzę w oddali anioły
idąc poruszają skrzydłami
srebrzyście oblani
lśnią przed nimi
fioletem wrzosy

Ptaki ku niebu się wzniosły
spokojny śpiew się rozlega
ukołyszę mą duszę
by była gotowa iść tam...

Do nieba...

smutna_mysza

Gość

A życie sobie płynie...
Cichą wodą nocy...
Rwącą wodą dnia...
- Za wcześnie... za późno... za chwilę...
W tej wodzie płytkiej i mętnej
Burzą i tęczą uczyć nas chętnej
Dążymy...
- Nie teraz... nie umiem... nie mogę...
Swój ślad niewielki
Małej mokrej kropelki
-To moje... ja teraz... i dla mnie....
W tej bystrej wodzie
W niepewnej pogodzie
Po wieczność – to co nam dane
Spełnimy.....
- Eeee tam... czas nie rzeka... mam czas....
A życie sobie płynie...
A w życiu
W tym wartkim sobie byciu
Z głupoty...
Z wielkiej za głębią tęsknoty
Uparcie wciąż
Błądzimy...

smutna_mysza

smutna_mysza

Gość

Jest takie wzgórze nad dolinami,
gdzie człowiek chciałby pozostać czasami,
pozostać na chwilkę, na czasu kwant mały,
usiąść, odpocząć, otrzepać sandały.

Jest takie wzgórze nad dolinami
schowane, ciche, zakryte przed nami,
aby tam dotrzeć musisz biec stale
w deszcze, w spiekocie, wichrze i szkwale.

Wędrować po nim w kropelkach rosy,
młody, szczęśliwy, błogi i bosy.
Przechadzać się po nim, jak po dywanie,
który na wiosnę zielony się stanie.
Przechadzać się po nim w samo południe,
podziwiać słońce, jak świeci cudnie.

Jest takie wzgórze nad dolinami,
gdzie człowiek chciałby się schronić czasam,
schronić przed wiatrem, burzą, przed czasem,
ale nie znajdziesz go gdzieś za lasem.

Znajdziesz je w sobie, gdy dobrze poszukasz
do drzwi właściwych w swym wnętrzu zapukasz.
Gdy tam już dotrzesz, zostaniesz na dłużej,
a kiedy zechcesz,wejdziesz na wzgórze.

smutna_mysza

smutna_mysza