Czarna poezja

Stan_Skupienia

życie jest dane
więc dlaczego śmierć
puka do oszalałego
z niepokoju serca?
nie pamiętam
swego imienia
i tego kim jestem
tylko ty jesteś
z tęsknotą w trzewiach
aż do fizycznego bólu
chociaż nie wiem
czy pragną
o tobie pamiętać

wierzę
a jednak jesteś
zwiastunem odejścia
tam gdzie nie mam
imienia i ciała
gdzie sen znaczy
świętość a oczy
puste oczy lalki
nie przypominają już
obłąkanej w lustrze
więc modlę się
do ciebie Panie
o chwilę zapomnienia
by Demon Mocy
nie zabierał
części zubożonego
chorobą świata

Anno
imię twoje kruszy
ścianę od wieków
mego istnienia
jesteś tu i tam
i wszędzie gdzie
mnie nie ma
a jednak czekam
na znak na gest
na słowa pisane
ręką dobrej wróżki
która odwróci wyrok
i wstanę i pójdę
prosto w życie
gdyż jak wiesz
zawsze wychodzę
na prostą

morze oszalałego
niepokoju – to ja
ja którego nie ma
nie ma duszy
nie ma tożsamości
jest noc ciemna
noc gdzie demon mocy
wprawia w orgazm ciało
zadręcza lubieżnie
śmiejąc się w oczy
opluwa przeszłość
a kiedy sen daje
ukojenie wściekłość
jego oblicza
odbija się w lustrze
czy to moja twarz?

nie wiem
czy cię pragnę
czy tęsknię
za twoim ciałem
czy jesteś
jedyną miłością
mego istnienia
czy tęsknię
za wyobrażeniem
czy realną postacią
może kiedy mnie dotkniesz
kiedy
przytulisz lęk
obudzę się
i rzeczywistość zapuka
do bram
królestwa duszy

lęk przerasta wyobrażenie
na granicy paniki
jestem zimna jak lód
zimna jak skała
krew odpływa z serca
nie tęsknię nie kocham
pragnę spokoju pragnę ciszy
głos wzywa
samounicestwienia
zabijam duszę systematycznie
powoli precyzyjnie
z dziwną perfekcją
i śmieję się demonowi w twarz
której nie ma śmieję się
z samej siebie z nicości
z chaosu istnienia

Stan_Skupienia

znowu walczę o życie
ciemność zagarnęła sen
a jawa drży
pod naporem myśli
jestem owładnięta tobą
Demonie jestem wściekła
kiedy mnie dotykasz
i patrzę prosto przed siebie
w światło dnia i nocy
które się zlewają w nicość

nie mogę
zebrać myśli
język kołowacieje
świdruje mózg
drąży tunel w ciemności
jestem martwa
jestem zepchnięta
w otchłań bez życia
bez ciepła
z drżeniem dłoni
z ogłupiałym ciałem
samotne drzewo
zniszczone ciężarem
nienawiści

jedyna mądrość
– to nie czuć
nie zabierać sercu
drżenia
nie godzić się
z maską na twarzy
z lustrem śmierci
z grzeszną myślą
o pięknym chłopcu
jedyna mądrość
– to nie bać się
uśmieszku ironii
losu zagubionego dziecka
braku tożsamości
pękniętej duszy
lewitującej
wokół ciała

szał
to jedynie stan umysłu
dusza nie jest leniwa
lecz nie nadąża
za natłokiem myśli
być może Chrystus czuwa
także w nocy
a ja za nim chodzę
po szpitalnym korytarzu
wsłuchana we wnętrze
obrzydliwe wnętrze
paranoika
bez woli życia
jak Chrystus który
poddawał się na krzyżu

w ciepłym źródle
mego wnętrza
pulsuje Bóg
panujący nad chaosem
trzewi wyżeranych
przez wrony które
dokarmiam
każdej zimy
i kraczą
kra kra kra
olbrzymie ptaszyska
jakbym była
drzewem nie do ścięcia

kto cierpi
kiedy mnie nie ma?
co za zadziwiający fakt
piekło istnieje
i dlatego jest lekko
bardzo lekko lewituję
lecz brzuch mam ciężki
nadęty balon
zbędny balast
jakbym miała
urodzić potwora
a to przecież ja
–ja zabijam światło
które nosisz
w źrenicy oka

to już tylko historia Anno
czas został zatrzymany
ręką szatana – odbudowuje mnie
odradza dato bez krwi
bez oddechu – jestem
zlinczowana kara wymierzona
ile było zbrodni ile było
kłamstwa – nie potępia
mnie bóg Anno nie wini
za grzech przeciwko sobie
jest dziecko – czyste
niewinny anioł smutna
dziewczynka bez dzieciństwa

pragnę cię
dzisiaj byłyśmy
w objęciach
pocałunki skradzione
jesieni
jesteś namacalna
jak lęk
który trzyma
w kleszczach
czekałam na
nierealną postać
a tu kobieta
z krwi i kości
zwraca życie

Stan_Skupienia

znowu ratujesz mi życie
niewiele ci mówię
ale to nie znaczy
że ci nie ufam
to głos tłumaczy
mój lęk i zagubienie
być może wrócę
do świata i siebie
poczekaj jeszcze chwilę
kiedy odetnę pętlę

nie śnię
nie marzę
mózg mam wyłączony
nie pragnę
nie czuję
tylko lęk
rzeźbiący skałę
mego imienia
porusza rękę
zaciśnięta w pięść
do ciosu
między oczy
gwałciciela

całun śmierci
biel iskrząca w oczach
doskonała czystość
dusza odeszła
jeszcze się zastanawia
jeszcze krąży
a światło w tunelu
kusi
już biorą go za rękę
już ma przewodnika

NIEDZIELA W SZPITALU
Poranne szmery cichsze
mówią od rana o nas
w telewizji
postacie wpatrzone
w jeden punkt
głos wariatki
zawodzący nad dziećmi
i cichy płacz
kiedy wszyscy wyjdą

SALA NR 5
Siedem łóżek
siedem odmian obłędu
siedem życiorysów
i jedno kosmiczne
cierpienie

wola życia
to prosh
taki niewielki
kosmiczny promyk
jak cię oświetli
śmiejesz się
kiedy go niszczy
brak miłości
przepala serce
i giniesz
bez kolejki
do Boga

jestem kobietą
potrzebuję twojej pieszczoty
wypełnienia
nasieniem płodności
szokiem orgazmu
trzepocę ramionami
jak ptak by cię zagarnąć
przemoc jest we mnie
jak pragnienie
ogromne pragnienie snu
że spełniło się
uczucie kobiety
udręczonej

Stan_Skupienia

w szpitalu psychiatrycznym
trzy razy dziennie
przyjmujemy komunię
celebrując każdą kroplę
i czekamy na sen
a sen nie przychodzi
tylko lęk paniczny lęk
niesie w sobie
ziarenko nadziei

może mnie nie pokona
może jeszcze nie muszę
zawisnąć w łazience
w której szukam kołka
dobrego miejsca na sen
wieczny sen dziecka
w łonie które wydało
na świat samotność
przejmujące wycie
pierwszego krzyku
i zabieram ci nadzieję
że jutro będzie jutro
a dzisiaj cię przytulę

nie mogę zdradzić czasu
ani jednej minuty
ani jednej sekundy
muszę myśleć
przejmująco myśleć
spadać spadać spadać
i wołam cię do siebie
pragnę silnych ramion
oddechu przestrzeni
nie wydaję dźwięku
nie płaczę już wcale
a czas przeklęty czas
zmusza moje ciało
do pragnienia kobiety

tak sobie wisieć
a potem spopielić
i rozsypać się nad morzem
w oku śniętej ryby
w duszy szamana
przekazać zło
zło dziecka
zabijanego
tysiące razy

moja wina
mówisz Boże
a przecież winy nie ma
jest zagubienie i lęk
i bezsenność
i głosy głosy głosy
zadają ból
chociaż tego nie pragnę
dlatego modlę się
byś mnie wysłuchał
jeszcze raz
jeszcze jeden raz
tak jak słucha dziecko
cierpliwa matka

mniej się boję
jestem udręczona
za dużo było przeszłości
przeklętej przeszłości
kiedy nie mogę
wytrzymać – uciekam
szpital to dobry azyl
przed pętlą
którą zakładam
nieustannie
jakbym musiała
wykonać wyrok
rękami złoczyńcy

Stan_Skupienia

modlitwy o miłość
bywają wysłuchane
przyjechałaś do mnie
rannym pociągiem
zranionym moją rozpaczą
tak bardzo tęsknię
i jestem z tobą
w lęku samotności
zagubieniu
tylko sen zabiera
radość istnienia
– koszmar przeżywany
tysiące razy
a kiedy mnie tulisz
staję się łagodna
jak ta złota jesień
która przypomina
że nie muszę umierać

a nocą
powraca lęk
i śmieje się
prosto w twarz
i skręca dłonie
przygotowuje cios
i marzę
o godzinie snu
o jednej godzinie
bez koszmaru
i wtedy myślę
że Bóg da mi siłę
by przetrwać
ciemność
w sercu

jestem manekinem
psychiatrycznym manekinem
powłóczę nogami
nie umiem utrzymać pióra
tylko myśl wiruje tańczy
myśl jest twórcza
gna mnie w ścianę
do zniszczenia mózgu
do zapomnienia o lęku
chce by ciało zawisło
szuka miejsca
tego jedynego miejsca
gdzie ma się połączyć
z łonem

przestaję walczyć
ciało poddaje się
przysypia śni
rainkarnuje
może nowa postać
narodzi się
z lęków i myśli
z ciągłej gonitwy
za urojonym światem

kres zagląda w oczy
panie doktorze
ufam a jednak
kusi
prochy już przygotowane
uśmiech na twarzy
by nikt się nie domyślił
i tylko decyzja
należy do niego

nie mogę tego zrobić
przecież pragnę żyć
tak po prostu żyć
codziennymi sprawami
bielą dnia i grozą nocy
sennym koszmarem
rozmową z psychiatrą
to jakaś gra
gra o przetrwanie
tylko nie wiem
kto kogo i kiedy
doprowadzi do ciosu

jesteś piękna
jesteś miłością mego istnienia
jesteś jak całun śmierci
jesteś jak całun życia
masz w sobie wszystko
dlatego tak cię kocham
jestem tobą owładnięta
jestem tobą opętana
pragnę cię całą
pragnę twojej duszy
dotyku cierpienia
naszej miłości
bo Bóg to wiem
nie potępia uczuć
nie karze za pragnienie
nie odbiera nadziei

nie zrobię tego
przecież kocham
i ty mnie kochasz
i śnimy marzymy
a pieszczoty są takie realne
jak światło dnia
nie gniewaj się
kiedy odlatuję
tylko pogadam
chwilę z Kosmosem
i wracam
i cała jestem
twoja

ostatnie chwile
do pojednania z Bogiem
on mnie tam nie chce
jeszcze nie teraz
a jednak czekam
na gest zbawienia

życie jest darem od Boga
jedynym niepowtarzalnym
już nigdy nie dostanę
takiej szansy
wolności istnienia
bycia człowiekiem

nie nie zrobię tego
życie jest dane
dar od Boga
misja do spełnienia
ile może być
człowieczeństwa
w jednej duszy
dlatego kocham
człowieka i zwierzę
i słońce i wiatr
a niebo niech odpowiada
kiedy przed tobą
klękam

Stan_Skupienia

dr Markowi M.
panie doktorze
to ja – Basia
jestem trochę senna
lecz boję się że
odbierzesz mi duszę
której nie mam
być może bywam
tu i tam lub nigdzie
a jednak jeszcze
oddycham nadzieją
że zwrócisz mi życie

lubię kiedy się uśmiechasz
masz wesołe oczy
czasami lekką ironię
w kącikach ust
a ja ci opowiadam
o tym czego nie mogę
jeszcze mówić
to ON nie pozwala żyć
a ja wbrew sobie
umieram każdej nocy
zawisła na klamce
i modlę się żeby sen
nie stał się jawą

wiesz o mnie prawie wszystko
jeżeli można poznać
drugiego człowieka
ostatnie lata okryte są
tajemnicą której nie znam
a jednak tworzę od nowa
ślad na ziemi –
zaprzeczenie istnienia

tym razem
klamka zawiodła
jakby była człowiekiem
na szyi bruzda
wisielcza – piętno
snu który się nie sprawdza
a noc – noc jest
zwiastunem Demona
który drwi z życia
i wtedy biorę cię
w objęcia życie
– życie jesteś
pułapką
nie do przeskoczenia

byłoby nawet śmieszne
gdyby nie było tragiczne
tragizm jest upierdliwy
może to nie poezja
może to tylko wyznanie
skazańca przed pętlą
zapadnia gotowa
kat wyznaczony
obrońca przedłuża chwilę
ostatni papieros
list do matki która wierzy
i finał wieczny finał
człowieka zagubionego

nie mam dla siebie
litości – ile zła
w sercu ile nienawiści
zabijam się systematycznie
czarna postać z bajki
szamanka wywołująca duchy
demony przeklinane
przez tysiące ludzi
jestem zmęczona
ich spieczonymi ustami
ich przymglonym wzrokiem
i mówię – tak – kiedy
bierzesz mnie w objęcia
Demonie obrzydliwości

jestem ciebie głodna
spragniona jak wielbłąd
na pustyni
chcę pić i pić
brakuje ciebie
i twego ciała
a ciało jest głodne pieszczoty
jestem ciebie niegodna
targam się na życie
na świętość
na pragnienie wszystkich
ludzi – a ja popatrz
już idę mam w dłoni nóż
i przebijam
ścianę rozpaczy

Stan_Skupienia

ODPOWIEDZ JOANNIE
To takie proste
odkrywać się
obnażać duszę
przed przyjacielem
dawać mu siebie
i pamięć
i milczenie
to takie proste
być tu i tam
po prostu kochać
człowieka
to takie trudne
odnaleźć miejsce
na ziemi
donikąd iść
i czekać czekać

wykorzystać swój czas
na bycie tutaj i teraz
nigdy więcej
możesz nie mieć
takiej szansy
a życie upływa
jak powietrze
z przekłutego balonika
jest chwila na oddech
samotność dzień
i przychodzi noc
i masz przewodnika
nie wracasz
nie płaczesz
już się nie lękasz

prawdziwa wolność
to nie bać się
nie zamykać dłoni
w cios nie bronić się
przed sobą nie karać
dziecka za to że jest
prawdziwa wolność
to być tu i teraz
twardo znosić przeszłość
i kochać kochać
aż do zatracenia

nadal się boję
panie doktorze
wystarczy być rośliną
jak pacjentka obok
i czuć obecność Boga
a we mnie ciemność
i spustoszenie
niby wiem co i dlaczego
a jednak nie potrafię
policzyć agonii i powrotów
nie potrafię żyć
życiem potwora

spóźniłam się
o piętnaście lat
prawie połowa życia
nie umiałam powiedzieć
jak bardzo pragnę
dzisiaj żyjemy
w różnych czasoprzestrzeniach
zapatrzeni w inną
moralność świata
i kiedy badasz mi puls
trzepocę skrzydłami
które pożyczyłam
ad anioła stróża

beze mnie
opadły liście
listopad za kratami
szpitala wiatr hula
pomiędzy szparami
okien nie widać
słońca deszcz snuje
opowieść ze łzami
i ja jawnogrzesznica
robię nieprzyzwoite
propozycje damom

Stan_Skupienia

mamie
twoje błękitno-zielone
oczy rozświetlają świat
jestem tutaj trochę
zagubiona lecz uśmiecham się
do twojej postaci
świat się skomplikował
a jednak czuję
jak cię kocham
zawsze i wszędzie
gdzie Bóg mnie rzuca
na kolana

rozdrażniona pielęgniarka
czyha na pacjenta
lekarstwa rozdane
stara pijaczka śpiewa
pieśń o wyzwoleniu
ja udaję spokój
jest sobotni wieczór
i każdy wierzy
że niedziela w szpitalu
będzie dniem przebaczenia

jedynym jądrem duszy
jest modlitwa o miłość
– nie wierzę w zagojenie
skazy na życio-rysie
dlatego pętla mi towarzyszy
jak pępowina w łonie
być może badal chcę
tam powrócić – w wieczną
szczęśliwość dziecka
a tu każą dorosnąć
rozwiązać problem
a sen wieczny sen pociąga
jak kochanek dający
rozkosz zapomnienia

potrzebuję pieszczoty
a oni mi stówę fenactilu
na noc i wybudzam się
co trzy godziny
i zapadam w inny koszmar
lewituję
i marzę marzę
o twoich dłoniach
dających ukojenie ciału
a dusza ta stara wariatka
śmieje się
psychiatrom w oczy
że i tak ich wykiwa
i popłynę tam
gdzie Bóg przypomina
że istnieje piekło

Na wszystko pigułka. Pigułka na sen,
na ból głowy i brzucha. Życie jest
jak pigułka. Potykasz je jednym
haustem lub rozgryzasz smakując
gorycz i dają ci ukojenie, i trzeba
ich coraz więcej i więcej bo
PRZERASTA MNIE LĘK.
Czasami się dławisz – sobą, kochankiem,
życiem. Tożsamością wypieraną
tam,
bardzo głęboko, gdzie nawet nie
króluje sen.
I rozsypuję się jak elementy nie
pasujące
do układanki, jakby życie stawało
się
nie do uniesienia, raniło, i nie pamiętam
kiedy przechodzę tam i z powrotem.
Sen staje się jawą a jawa snem.

I boję się, że pomylę numer domu,
nazwisko
i imię i to,
dokąd mnie prowadzi pętla.

byłam mistrzynią kamuflażu
a kiedy powiedziałam prawdę
wyśmiano mnie poniżono
dlatego dalej podróżuję
w głąb siebie by odnaleźć sens
kiedy zawiódł przyjaciel
zabrał tożsamość zabił duszę
a ja okaleczam ciało
jakbym chciała z siebie
wyrzucić serce i trzewia
a mózg produkuje bełkot
dlatego nie można się
ze mną porozumieć
nawet ja wierzę w swoją winę
nie ma już

olo

Wow!

Gość

hmmmmm...

___
L

Charl

>>MODLITWA ROZGORYCZONEGO

Jak niewolnik pragnie cienia i jak najemnik czeka Końca swojej pracy, tak i ja mialem miesiące rozczarowania (por Hi 7,2n)
Panie, zmiłuj się nade mną, bom na Ciebie czekał! Bądź zbawieniem moim czasu rozgoryczenia! (por. Iz 33,2). Tylko Ty jesteś moją ucieczką i mocą. Tyś wspomożycielem wśród klęsk, które srogo rozgoryczeniem nade mną zaciążą (por. Ps 46,2)
Rozgoryczenie najcięższe - Tobą, Jezu, że nie działasz na pierwszy głos mej skargi czy prośby i niedokładnie wypełniasz mą prośbę. I wiem, że to śmieszne brać prośbę za rozkaz, a siebie za niebieskiego marszałka, ale to nie umniejsza mej goryczy. Rozgoryczenie ludźmi, na których kładłem promienie mego zachwytu. Rozgoryczenie miłością, po której się tyle spodziewałem. Tak podobne rozgoryczeniu alchemika nad kamieniem, który nie chciał być cudowny, filozoficzny. Rozgoryczenie pracą, która stopniowo wchodziła w ugór. Rozgoryczenie powodzeniem, za którym znalazłem pustę lub listościwe ludzkie kłamstwo. I własną osobą. Kim jestem? Kim mogłem byc? Kim chciałem być?
GORYCZ mam w sercu. Rozlewa się po mych słowach. Zniechęca me dłonie. Gorycz ma zwracam ku Tobie, Jezu. Nie bluzgam! Zanoszę tylko i... proszę... o laskę trzciny cukrowej.
Wierzę, że tak jak mówisz do mnie, Jezu: "Rozgoryczenie? Szukaj go między "Hosanna Synowi Dawidowemu" (Mt 21,9), a "Na krzyż z Nim" (Mt 27, 23-24). Dlaczego nie chcesz tej drogi przejsc razem ze Mną? Jeżeli ze Mną śmierć ponosicie, to razem ze Mną też żyć będziecie (por. 2 Tm, 2,11). Jeżeli ze Mną gorycz ponosicie... Pamiętasz?" <<

za: "Modlitwy chorego", ks. Tadeusz Ryłko