Ona

bezdomna_

I kolejny mandat - za marzenia kupione za rogiem
Mateusz

Siedziałem w pokoju, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Miałem nadzieję, że to on. I nie myliłem się. Nie widzieliśmy się już kilka dni. Zadzwonił wczoraj i poprosił o rozmowę. Znaliśmy się już dość długo, dlatego do razu odgadłem, że coś jest nie tak, i że rozmowa nie będzie należała do najprostszych. Wszedł do pokoju, a na jego twarzy czas namalował smutek… a może to ona do tego doprowadziła…? Usiadł i dość długo milczał wpatrując się w zdjęcie stojące na telewizorze.
- Nie potrafię jej tego powiedzieć. – W jego oczach pojawiły się łzy. Wiedziałem, co ma na myśli, ale mu nie przerywałem. – Przecież ona ma tylko mnie. Zawsze marzyła żeby był ślub, biała suknia, potem wesele, dom, rodzina, dzieci. Chce dla mnie tego, czego nigdy nie miała. Nie mogę jej zawieść. Ona ma tylko mnie. – Złamał mu się głos. Zaczął płakać. Pierwszy raz widziałem go w takim stanie, ale nic nie mogłem zrobić. Odtrąciłby mnie. Więc siedziałem cicho i czekałem. – Co ja mam zrobić? – Spojrzał na mnie oczami pełnymi Bólu.
- To, co czujesz. Wszystko zależy od Ciebie. Znasz moje zdanie. Nic więcej zrobić nie mogę.
- Z jednej strony wiem, że musze walczyć o swoje szczęcie, a z drugiej wiem, że jeśli podejmę decyzję nie zwracając uwagi na nią, to ja zabiję. Od zawsze mi mówiła jak od małego pragnęła spędzić święta z własną rodziną a nie dzieciakami z bidula. Ja też pojawiłem się w jej życiu niespodziewanie i dałem jej nadzieję. Od zawsze mi mówiła, ze do ja ją trzymam przy życiu. Nie mogę jej teraz powiedzieć, że jej marzenia się nie spełnią…, że jestem zupełnie inny niż sobie to wyobraża.
- A gdzie w tej całej sielance miejsce na twoje szczęście? Na Twoje życie? Cały czas będziesz się jej podporządkowywał? Nie podoba mi się to… - Starałem się, ale nie potrafiłem nadać mojemu głosowi tonu innego niż ironiczny. – Założysz rodzinę i co? Będziesz udawał, że wszystko jest ok? Będziesz z kobietą, której nie kochasz tylko dlatego, ze ona to sobie tak wymarzyła?
- A mam inne wyjście? Nie potrafię jej powiedzieć prawdy… Wolałbym się zabić… - wstałem nerwowo i zapaliłem papierosa. Drażniły mnie jego słowa. Rezygnować z samego siebie tylko, dlatego, że ktoś sobie inaczej wyobrażał jego przyszłoś. A przecież tyle razy mówił mi, że nie należy się bać! Że trzeba walczyć o samego siebie!
- A gdzie w tym wszystkim ja? Nie liczę się już? To wszystko, co razem zbudowaliśmy? Stworzyliśmy? To się nie liczy? Przekreślasz to wszystko tylko, dlatego, że boisz się swojej matce powiedzieć, ze jesteś gejem? Że nie będzie ślubu, rodzinki, sielanki? – Użyłem ostatecznych argumentów… on znał moje zdanie. Nie raz już o tym rozmawialiśmy. Spojrzałem na niego. Był jak zastraszone dziecko. Chciałem go przytulić powiedzieć, ze wszystko będzie dobrze. Że się ułoży. Chciałem go obronić, schować do małego pudełeczka i nosić przy sercu. Nie mogłem znieść jego smutnych oczu. Ale stałem z daleka. Nie zbliżałem się, bo bałem się go dotknąć. Bałem się, ze jeśli chociażby tknę go, to zniknie.
- Daj mi czas.
Wyszedł.
I już nie wrócił…

stokrota

Hej Bezdomciu.
Masz talent. Slowa lekko przeplywaja ci przez pioro. To opowiadanie jednak wymaga troszeczke dopracowania. Na poczatku troche sie pogubilam kto jest kim. Moze warto uzyc imion?
Zawsze chetnie cie czytam Smile

trzymaj sie :*

bezdomna_

no powiemk CI, że mnie sie ono też tak średnio podoba...

mikaska2 · Dołączył: 21 Mar 2008 Posty: 1542 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Może i jest do lekkiej poprawki, ale mnie się podoba.
Nie jestem fachowcem-tylko szarym czytelnikiem